زمین به عنوان یک سیاره قابل سکونت محسوب می شود که این شرایط خاص صرفا به واسطه محصور شدن آن در یک میدان مغناطیسی بزرگ حاصل شده است. این میدان مغناطیسی از زمین در برابر بادهای شدید خورشیدی و پرتوهای مرگبار کیهانی محافظت می کند.

با این حال دانشمندانی که از مدتها پیش یکی از قدرتمندترین توفانهای ژئومغناطیسی ثبت شده در تاریخ را مورد بررسی قرار داده اند متوجه شده اند که پوسته حفاظت کننده سیاره مادر آنقدرها هم ایمن نیست زیرا آنها متوجه شکافی در مگنتوسفر زمین شده اند.

این بررسیها بر روی داده هایی صورت گرفته که توسط تلسکوپ GRAPES-۳ مستقر در هند به ثبت رسیده است. این تلسکوپ در ۲۲ ژوئن سال ۲۰۱۵ پرتوهای کیهانی قدرتمندی را شناسایی کرده بود.

در جریان آن رویداد مگنتوسفر زمین به شدت توسط ذرات کیهانی بمباران شد. این ذرات پرتوهایی با انرژی بسیار زیاد آزاد می کنند که با سرعت نور در فضا منتشر می شوند.

تخمینهای صورت گرفته توسط دانشمندان نشان می دهد که این ذات آنچنان قدرتمند و پرانرژی هستند که به راحتی به بدنه یک فضاپیما نفوذ می کنند  و حالا این نگرانی مطرح می شود که میدان مغناطیسی زمین چگونه در برابر آنها تاب تحمل خواهد داشت؟

البته خبر خوشحال کننده این است که شکاف به وجود آمده در مگنتوسفر موقتی است.

 دانشمندان سراسر جهان درباره ماهیت شی تصویری که ناسا از روبرو از خورشید گرفته است، دچار سردرگمی شده اند. 

ماهواره های STEREO قبل  از آنکه شی محو شود، تصاویر کاملا واضحی از آن ثبت کرده اند.

 از سوی دیگر پاملا جانسون یک شهروند که در مکزیک زندگی می کند این تصاویر را در حساب کاربری خود در فیس بوک منتشر کرده است و همین امر به گمانه زنی و ایجاد شایعات مختلف درباره این شی دامن زده است.

 درهرحال برخی از نظریه پردازان  درباره این پدیده نگران هستند.  آنها معتقدند این شی خواه یک حجم عظیم فضایی باشد یا یک فضاپیمای بزرگ،  ماهیت آن مشخص نیست اما ورود آن به منظومه شمسی کمی نگران کننده است.

 احجام فضایی هیچ گاه کاملا گرد نیستند.  نیروی گریز از مرکز هنگام چرخش سیارات در مداری بیضی شکل تاحدی آنها را مسطح می کند.

به عنوان مثال قطر خورشید در محل چرخش به دور مدار ۱۰ کیلومتر بیش از قطر آن در دو قطب سیاره است. قطر زمین نیز در خط استوا ۲۱ کیلومتر بیش از قطر آن در خط مرزی قطب شمال و جنوب است.

کپلر ۱۱۱۴۵۲۳ که پنج هزار سال نوری با زمین فاصله دارد گردترین شی طبیعی است که در آسمان مشاهده می شود. شعاع میانی این ستاره حدود ۱.۵ میلیون کیلومتر است. شعاع ستاره در محل چرخش براساس مدار فقط سه کیلومتر بیش از شعاع آن در خط مرزی دو قطب است. بنابراین می توان این ستاره را تقریبا گرد دانست.

لارنت گیزون از موسسه «مکس پلانک» که در زمینه تحقیقات منظومه شمسی فعال و همکارانش در دانشگاه گوتینگن آلمان از میزان نوسان ستاره یا انقباض و انبساط استفاده کردند تا طی چهار سال میزان کروی بودن ستاره را اندازه گیری کنند.

حالات مختلف نوسان  در عرض های جغرافیایی مختلف حساس است و این حساسیت به محققان اجازه می دهد تا آنها را مقایسه کنند.

براساس یافته های این گروه این ستاره با سرعت کمتری در مدار خود می چرخد و همچنین حالت بیضی شکل کمتری دارد، به طوریکه سرعت چرخش آن سه برابر کمتر از خورشید است. بنابراین کارشناسان تخمین می زنند حوزه های مغناطیسی سبب شده است شکل این ستاره کروی تر از بقیه باشد.

این گروه تحقیقاتی تصمیم دارد با استفاده از همین روش ستاره های دیگر را بررسی کند. گیزون می گوید: برایمان جالب است بدانیم تا چه حد چرخش سریع در مدار و قدرت حوزه های مغناطیسی در تغییر شکل ستاره تاثیرگذار هستند.

این نمونه ها اکنون به زمین فرستاده می شوند تا وجود هرگونه تغییراتی ژنتیکی در این گونه بررسی شود.

دانشمندان ایستگاه فضایی بین المللی(ISS)در این اواخر آزمایشی انجام دادند که براساس آن جلبک توانست به مدت ۱۶ ماه در خلا فضا زنده بماند. جالب آنکه با وجود تغییرات دمایی شدید، اشعه های مافوق بنفش، اشعه های  کهکشانی و سرعت خارق العاده زمان جلبک کاملا زنده به ایستگاه بازگردانده شد.

این آزمایش بخشی از پروژه  زیست شناسی و مریخ بوده است. پس از ارسال این نمونه ها به زمین، آزمایش های متعددی برای تعیین میزان تاثیرگذاری تغییرات ناگهانی دما و اشعه ها روی جلبک ها انجام خواهد شد. این اطلاعات به ماموریت های آتی انسان در مریخ، حفظ امنیت انسان و موادغذایی گیاهی در فضا کمک می کند.

 درکنار این موارد جلبک های آزمایش شده احتمالا اطلاعاتی درباره حیات در خارج از زمین نیز اطلاعاتی فراهم می کنند.

برای مدت های طولانی دانشمندان تصور می کردند  آب موجود در مریخ به تدریج و طی سالهای متمادی از بین رفته و به همین دلیل سطح سیاره ای خشک باقی مانده است.

اما تحقیقات گروهی از محققان دانشگاه کلورادو نشان می دهد در جو مریخ راه فراری وجود دارد که سبب می شود هیدروژن با سرعتی زیاد به فضا رانده شود.

اطلاعات موجود حاکی از آن است که مولکول های آب در فصول گرمتر در ارتفاعی بالاتر از سطح سیاره معمول شناور می شوند. این دقیقا برخلاف رفتار آب روی زمین است. هنگامیکه مولکول های آب به میانه جو سیاره می رسند، نور مافوق بنفش به شکست آنها کمک می کنند. از آنجا که مولکول هیدروژن بسیار سبک هستند، در مدت زمان کوتاهی این عنصر از جاذبه مریخ می گریزد.

البته برای درک آنکه واقعا چه اتفاقی برای مولکول های آب می افتد، به تحقیقات بیشتری نیاز است.

 همچنین براساس تحقیق جدید نرخ فرار آب از سطح مریخ با آنچه قبلا تصور می شد، تفاوت زیادی است. درهرحال تحقیقاتی این چنین نشان می دهند سیاره های دیگر رفتاری مانند زمین ندارند.  

 فضاپیمای Dawn متعلق به ناسا یک آتش فشان یخی به نام «آونا مونز» را در سال ۲۰۱۵ میلادی کشف کرد و از آن زمان تاکنون این فضاپیما مشغول عکاسی و جمع آوری اطلاعات نقشه برداری است تا بتواند تصویر واضح تری از سیاره کوتوله بسازد.

ستاره شناسان دانشگاه کیپ تاون در آفریقای جنوبی این ابر خوشه را کشف کرده اند. «ولا» یکی از عظیم ترین احجام فضایی در جهان شناخته شده ما به حساب می آید. تخمین زده می شود هزار تا ۱۰ هزار میلیارد سیاره نیز در آن وجود داشته باشد.

 چنین رقمی حداقل ١٠ برابر بیشتر از پیش بینی اخیر ستاره شناسان است. یک گروه بین المللی از ستاره شناسان به رهبری کریستوفر کانسیلس این کشف را انجام داده اند

گروهی از دانشمندان بین المللی نیز 54 سیاره بالقوه کشف کرده اند که با احتساب آن، محققان در مجموع 114 سیاره کشف کرده اند.
به گفته محققان، دستکم برخی از این سیاره ها می توانند شبیه زمین باشند و ویژگی هایی برای حیات دارند.
یکی از سیاره های فراخورشیدی، یک 'ابر-زمین' داغ است که سطح سنگی دارد و در چهارمین سیستم ستاره ای نزدیک به سیستم زمین قرار دارد.
این سیاره که به Gliese 411-b معروف است، نشان می دهد که تمامی ستاره های نزدیک به خورشید ما احتمالا دارای سیاره هایی هستند که به دور آنها می چرخند و می توانند بسیار شبیه به زمین باشند و شرایطی برای حمایت از حیات در فضای خارج از زمین داشته باشند.
این نتایج حاصل تقریبا 61 هزار عملیات رصد هزار و 600 ستاره است که در عرض یک دوره 20 ساله توسط ستاره شناسان آمریکایی و با استفاده از تلسکوپ Keck-I در آمریکا انجام شده است.
محققان خاطر نشان کردند که این سیاره های جدید همچنین به آنها در درک بهتر تشکیل فرآیندهای سیستم های سیاره ای کمک می کند و اهداف جالبی برای تلاش های آتی هستند تا بتوان سیاره ها را به طور مستقیم به تصور درآورد.