تحقیقات جدید نشان می‌دهد که ماه زمانی در حدود ۳ تا ۴ میلیارد سال پیش،
اتمسفر داشته است. این اتمسفر زمانی وجود داشته است که گازهای حاصل از
فوران‌های آتشفشانی این قمر به سرعت وارد فضا می‌شدند. سطح ماه مملو از
برخوردهای شهابی است که با بازالت‌های آتشفشانی پر شده است. این دشت‌های
بازالتی که آن‌ها را ماریا می‌نامند، زمانی تشکیل شده‌اند که ماگماها از
داخل این قمر به سطح آن فوران می‌کردند و جریان مذاب به وجود می‌آوردند.
فضانوردان ماموریت آپولو نمونه‌هایی از ماریا را به سطح زمین آوردند و ما
اکنون می‌دانیم که جریان‌های مذاب از کربن‌مونواکسید و دیگر اجزای گازی،
سولفور، و حتی ذرات ساختار آب تشکیل شده‌اند.
امروز ماه اتمسفر ندارد و
علت آن نبود میدان مغناطیسی قوی و جرم کافی برای نگه‌داشتن اتمسفر اطراف آن
است. برخلاف زمین که جرم و میدان مغناطیسی کافی برای نگه‌داشتن اتمسفر در
جو خود را دارد، هر اتمسفری اطراف ماه به سرعت تحت تاثیر بادهای خورشیدی
پراکنده شده و از بین می‌رود. با این حال، تحقیق جدید نشان می‌دهد که ماه
قبل از این اتفاق‌ها، اتمسفر داشته است.
گروه تحقیقاتی از نمونه‌هایی
برای محاسبه‌ی چگونگی افزایش گاز و انباشته‌شدن فضای گذرا استفاده کردند.
آن‌ها کشف کردندکه اوج فعالیت‌های آتشفشانی در حدود ۳.۵ میلیون سال پیش،
زمانی که اتمسفر بیشترین ضخامت خود را داشت، بوده است. این اتمسفر برای مدت
۷۰ میلیون سال وجود داشت و در این دوره‌ی زمانی، ماه ۳ برابر به زمین
نزدیک‌تر بود و بسیار بزرگ‌تر نیز دیده می‌شد.
دیوید کرینگ، دانشمند ارشد انجمن تحقیقات فضایی دانشگاه‌ها (USRA)، می‌گوید:
این
تحقیق به طور دراماتیکی دیدگاه ما از ماه بدون هوا و تشکیل شده از سنگ، به
قمری با اتمسفری بیشتر از آنچه که سیاره مریخ را احاطه کرده است، مبدل
کرد.
