کاسینی در حالی که در لحظات پایانی ماموریتش بین زحل و حلقههای آن بود و
خود را برای شیرجه نهاییش آماده میکرد، تا جای ممکن اطلاعات مختلفی را
جمعآوری و به زمین مخابره کرد.
منجمان برای اولین بار توانستند با استفاده از تلسکوپ بزرگ ESO هنگام
مشاهدهی مستقیم یکی از ستارههای بزرگ بیرون از منظومهی شمسی به نام غول
سرخ سیروس π1 لکههای عجیبی را مشاهده کنند.
مدتی است که این سوال در ذهن دانشمندان شکل گرفته که آیا میتوان توسط
سفینههای پیشرانه لیزری و کیهان که شامل میلیاردها سیاره قابل سکونت است،
حیات تازهای را به وجود آورد؟
جستوجوی سیارات خارج از منظومهی شمسی منجر به کشفهای جذابی شده است.
جدای از سیارههایی که نمونههای پرجرمتر همتایان خود در منظومهی شمسی
هستند (ابَرمشتری یا ابَرزمینها)، تعداد دیگری از سیارات هم هستند که مرز
بین این طبقهبندیها را پر کردهاند. گاهی اوقات بررسیها منجر به کشف
منظومههای چندسیارهای هم شدهاند؛ از جمله منظومهای پیرامون
یک کوتولهی سرخ به نام K2-18 که در فاصلهی ۱۱۱ سال نوری از زمین قرار
گرفته است.
وقتی صحبت از جستوجوی حیات در دیگر سیارهها میشود، دانشمندان اول از همه به دنبال کلیدیترین مادهی حیات یعنی آب میگردند. اگرچه
امروزه سطح مریخ بایر، یخزده و غیرقابل سکونت است، اما شواهد نشان
میدهد که این سیاره زمانی گرمتر و مرطوبتر بوده و آب بهراحتی در آن
جریان داشته است. مبهم بودن مسئله ناپدید شدن آب در مریخ، مدتها است که
برای دانشمندان حلنشده باقی مانده است. با این حال تحقیقات جدیدی که در
مجله Nature منتشر شد، بهدام افتادن آب در میان سنگهای مریخ را مطرح
کرده است. دانشمندان دانشکده علوم زمین دانشگاه آکسفورد، این فرضیه را
پیشنهاد میکنند که سطح مریخ ابتدا آب را جذب کرده وبا آن واکنش داده است؛