سیاهچاله‌ها تنها فضا‌ی اطراف خود را به درون نمی‌کشند. پس از تمام شدن مواد اطرافشان، خاموش شده و در انتظار گذر توده‌ای از گاز و غبار از نزدیکیشان می‌مانند. زمانی که سیاهچاله دوباره شروع به بلعیدن کند، هم‌زمان با این فرایند، جت بزرگی از ذرات را از خود بیرون می‌ریزد. اکنون دانشمندان برای اولین بار سیاهچاله‌ای را مشاهده کرده‌اند که نه یک بار، بلکه دو بار جت ذرات را از خود بیرون می‌ریزد.

در یک مقیاس زمانی، فوران این دو جت ۱۰۰ هزار سال طول می‌کشد. این مسئله ثابت می‌کند که سیاهچاله‌ها‌ی فوق‌سنگین، یک چرخه‌ی فعالیت و عدم فعالیت را می‌گذرانند.  این چرخه، یک چرخه‌ی زیستی نیست. چرا که سیاهچاله‌ها موجود زنده نیستند و هوش احساسی ندارند. این دوره‌ی تکرار شونده به‌وسیله‌ی گرانش بسیار زیاد این سیاهچاله‌ها ایجاد می‌شود.